"هنگامی که که از ابطحی درباره علت حمایت اصلاح طلبان از هاشمی رفسنجانی در انتخابات ریاست جمهوری نهم سؤال شد، پاسخ بسیار جالب و درعین حال صادقانه ای داد؛ این سؤال از آن رو برای پرسشگر مطرح شده بود که در طول 8 سال استیلای دوم خردادی ها بر کرسی های اجرایی و تقنینی کشور، هاشمی رفسنجانی، آماج شدیدترین تخریب ها از سوی آنان قرارگرفته بود و حالا پروانه وار گرد شمع وجودی او می گردیدند!
جوابی که محمدعلی ابطحی داده بود این بود که: "این بر اساس سیاست عملگرایانه است که اصلاح طلب ها الآن از آقای هاشمی حمایت می کنند و من کاملاً با این نوع سیاست عملگرایی موافقم و معتقدم درمقطع کنونی نباید هیچ اصلاح طلبی با آقای هاشمی برخورد تقابلی داشته باشد. در سیاست هیچ چیزی آرمانی نیست. ممکن است در حوزه سیاست کسی آرمانی حرف بزند اما همین آرمانی حرف زدن ها هم یکی از وسایل پیشرفت کار این فرد است نه واقعیت اعتقاداتش. به همین دلیل من عملگرایی را خیلی ترجیح می دهم و اساساً آدم عملگرایی هستم و معتقدم سیاست هیچ چیز ثابتی ندارد..."1
خاطرات و قرائن بسیار زیادی که از مدعیان اصلاح طلبی وجود دارد، ثابت می کند که این در واقع اعترافات ابطحی، بخشی از مانیفست خدشه ناپذیر آنان را تشکیل می دهد کما اینکه در بسیاری از مکتوبات و سخنرانی ها و پروژه هایشان، این گزاره را اثبات نموده اند؛ تفکیک سیاست از آرمان و در نتیجه اباحه هرنوع تزویر و دروغی در این حوزه، مفهوم و منطوق مانیفست یادشده را تشکیل می دهد.
مطرح کردن چندین باره میرحسین موسوی برای انتخابات ریاست جمهوری را بایستی در راستای همان مرام و مشی ارزیابی کرد؛ علاوه بر حال حاضر، مدعیان اصلاح طلبی 2 بار دیگر نیز مهندس موسوی را برای انتخابات ریاست جمهوری به عنوان نامزد ایده آل خود مطرح کرده بودند؛ یک بار در ایام منتهی به دوم خرداد و دیگر بار در کوران رقابت های انتخابات نهم ریاست جمهوری. شناخت اجمالی از روحیات و اندیشه های نخست وزیر دوران دفاع مقدس کافی است تا به این حقیقت رهنمون شویم که ادعای "میرحسین دوستی" دوم خردادی ها یک دروغ بزرگ است.
با این طنز چگونه نخندیم که عده ای "لیبرالیسم" را به مثابه وحی منزل تقدیس نمایند و کاملاً مستحیل در آن شوند و سپس به دنبال سینه زنی زیر علم فردی باشند که خودشان وی را دارای تفکرات "چپ اقتصادی" و سوسیالیستی قلمداد کرده اند.
با این طنز چگونه نخندیم که طرفداران پذیرش نظام سلطه حاکم بر روابط بین الملل، حالا پشت سر کسی صف کشیده اند که مواضع استکبارستیزش زبانزد است، به طوری که وقتی میرحسین طی یک سخنرانی در دانشگاه تهران با استناد به دیدگاههای حضرت امام (ره) به شدت از کسانی که توطئه استکبار را توهم پنداشته و در صدد تطهیر استعمار و استکبار هستند، انتقاد کرد، روزنامه های زنجیره ای وی را "همچنان در توهمات دوران نخست وزیری" خواندند!
این طنزها و تناقضات را نمی توان حل کرد مگر آنکه این رویدادها را در کنار آن مانیفست ذکرشده قرار دهیم. سیاست عملگرایانه(!) دوم خردادی ها اقتضا می کند که میرحسین موسوی را به منزله وسیله ای قرار دهند که با توسل به آن، دوباره به روزهای سکرآور قدرت بازگردند و سپس شعار "عبور از میرحسین" را فریاد کنند؛ کاری که با خاتمی با آن همه قرابت و همپوشانی فکری کردند.
محمد قوچانی، در دوران انتخابات نهم ریاست جمهوری خیلی خوب این مقصود را شرح می کند: «میرحسین را فرابخوانیم و از او بخواهیم همچنان دایه باشد. آخرین دایه، تا این طفل خردسال بر پای خود بایستد. او قرار نیست کاری بکند. باید از دور مراقب باشد تا صدمه ای به این نورسیده نرسد. دولت [حاکمیت]، اگر به جامعه مدنی یاری نمی رساند به آن آسیب نرساند...»/یزدفردا
1-مصاحبه با سایت جهان نیوز 3/6/86
2-روزنامه شرق 7/5/83

سید مصطفی میرمحمدی